مُشت ویل اسمیت؛ بومرنگ تاریخ و ضربه تقدیر
مشت ویل اسمیت کنایه از تاریخ به ریاکاری است. به نمایش های جعلی آن سال ها که مدعی صداهای خاموش هستند و از اقلیت ها حمایت می کنند. دقیقاً در مراسمی پر از بازی های ساختگی در حمایت از اقلیت و چپ و راست سیاهپوست، زن، زن سیاهپوست، معلول یا ناتوان، ضربه یک نماینده اقلیت بر صورت نماینده اقلیت دیگر با همین خصوصیات می نشیند. فیلم های «زشت»، «زشت» و «نژادپرستانه» دوران قدیم نشان دادند که چگونه «سیاهان» محله هارلم می توانند ناگهان از هم بپاشند و منظره نگران کننده دیگری را خلق کنند.
مشت ویل اسمیت ضدزن‌ترین جنبش «واقع‌گرایانه» در تاریخ اسکار در سال‌هایی است که تمام جهان برای احیای حقوق زنان در دنیای «نمایش» بسیج شده بودند.
ویل اسمیت همزمان با شعار «حمایت از اوکراین» توسط ستاره های لیموزین بر روی لباس یا زبان خود ضربه خورد. اگر می شود چنین بود، حسادت کرد و برای «حفاظت از خانواده» به طرف مقابل ضربه زد، جرم پوتین چیست؟ او می خواست از خانواده بزرگ، ملت، وطن خود “حفاظت” کند. آیا همه جنایات تاریخ به یک بهانه انجام نمی شود؟ آیا همه کشتارهای میلیونی تاریخ از آنجا شروع نشد که یکی از آنها خون خود را ریخت و فکر کرد که مأموریتش دفاع از چیزی است؟
ضربه ویل اسمیت ضربه ای است به دانشگاهیان که چند سال پیش توافق کردند که از این به بعد فقط فیلم های منافقانه جایزه بگیرند. فیلم هایی که حمایت خود را از اقلیت ها نشان می دهند تا هر احمقی بتواند “پیام های انسان دوستانه” فیلم ها را کاملاً درک کند. اکنون که «دیکتاتوری اقلیت» جایگزین دیکتاتوری های قبلی شده است، عرصه را آنقدر تنگ کرده است که خالق پدرخوانده به سن بلوغ می رسد و سن را رها می کند تا به سرعت خجالت بکشد بقیه وقت را بگیرد و این دو اسطوره را با کج بازی بگیرد. جوانان. کمی
مشت ویل اسمیت نشان از از دست دادن اعتماد به آکادمی دارد، آکادمی که دیگر قدرت و ابتکار لازم برای برگزاری مراسم منظم و دقیق را ندارد، جایی که حضور یک مجری کاریزماتیک مانع از گفتن هرچه به ذهنش می‌آید، نه شجاعت پذیرش آکادمی را ندارد. بوکسورها از مراسم خارج شدند آنها را اخراج کنید و پاداش خود را پس بگیرید.
منبع
