مجتبی مینوی و شاهنامه‌پژوهی – خبرآنلاین
از روزی که در فرصت کوتاه و نیم صفحه روزنامه ای که از این ستارگان درخشان آسمان ایران و شیرین صحبت می کرد، جا نیفتیم، سخت است، زیرا اگرچه به اختصار به آنها اشاره می کنیم، اما خود را به خود ایرانی نزدیکتر می بینیم. آگاهی و خودشناسی برای هویت. شده‌ایم.
واقعیت این است که نسلی که در بحبوحه حوادثی که منجر به پیروزی مشروطیت شد، در عصر رضاشاه پهلوی فرصتی تاریخی یافتند تا با تکیه بر هوشمندی، استقامت و میهن پرستی، در آستانه عصر جدید در تاریخ ایران. برای بازیابی منابع و نفوذ تاریخ طولانی خاک ایران. با کمی مقایسه می توان به این نکته رسید که همه نهادهای متولی فرهنگ و ادب ایران در چهل سال اخیر حتی به خاطر زحمات افرادی چون دهدا، بهار، فروگی، قزوینی، همایی، فروزانفر موفق به بازگشت نشدند. ، نفیسی و مینوی. در این راستا، نسل مذکور شاهکاری خلق کردند. در این میان مجتبی مینوی یکی از چهره های شاهکار معاصر فرهنگ و ادب ایران است. چندی پیش مصادف با چهل و پنجمین سالگرد درگذشت این نویسنده و کاشف ملی ایران بود.
مردی که از سالهای آغازین جوانی در خدمت فرهنگ و اندیشه میهن پرستانه ایرانی بوده است. زمانی که تنها ۲۳ سال داشت، مقاله خود را با عنوان «نقد تهران یا مقاله ای در تهران» در مجله آینده، مجله سراسری به سردبیری محمود افشار یزدی منتشر کرد. پنج سال بعد وقتی از سفر یک ساله انگلیس به تهران برگشت، وارد وزارت آموزش و پرورش شد. مینوی در سال 1309 با گروهی چهار نفره گروهی تشکیل داد و با همکاری دیگران چندین کتاب ماندگار از جمله جلد اول شاهنامه و نوروزنامه خیام را ویرایش و منتشر کرد.
در این دوره در تهیه خلاصه شاهنامه با محمدعلی فروگی همکاری داشت. مینوی در سال 1313 در کنگره بین المللی هزاره فردوسی در تهران شرکت کرد و بسیاری از خاورشناسان اروپایی را که به ایران آمدند ملاقات کرد. سپس به مدت 15 سال ایران را به مقصد انگلیس ترک کرد. مینوی در سال 1328 به ایران بازگشت و تا سال 1347 در دانشگاه تهران به تدریس ادبیات و متون کهن پرداخت و از زمان بازنشستگی از دانشگاه تهران تا پایان عمر که آرزوی بلندتر شدن داشت، مینوی مدیر علمی دانشگاه تهران شد. شاهنامه فردوسی از بزرگان شاهنامه ایران زمین شد. او قبل از مرگ تمام کتاب های خود را به ملت ایران اهدا کرد.
* روزنامه نگار و نویسنده در حوزه اندیشه
منبع
