جناب خان، چطور از «خندوانه» سر درآورد؟

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، صحبت از خنده هم سخت است. با این پیش فرض معلوم می شود که فردی که در عرصه عمل به جای کلام خنده بر زبان می آورد، مسئولیت سختی دارد. داستان رامبد جوان و «خنده» او داستان همین خنده است.

بخشی از گفتگوی همشهری با رامبد جوان را در زیر می خوانید.

جایی خواندم که در دهه 80 یک طرح اولیه به تلویزیون دادید که بعداً «خنده دار» شد.

این طرح را به شبکه دو دادم.

چه سالی؟

فکر می کنم ایده او به سال 83 برمی گردد و آن را در سال 86 به تلویزیون دادم.

از این طرح اولیه شبکه دو، تا زمانی که «خندوانه» در سال 93 راه اندازی شد و حالا که 1400 سال از عمرش می گذرد، چقدر «خندوانه» در دل شما بود؟ او چقدر با این تصورات فاصله دارد و البته چه افقی پیش روی اوست؟

این را هم بگویم که از همان ابتدا سعی کردیم هر ایده ای که فکر می کردیم مفید باشد را در خندوانه قرار دهیم. یعنی سعی کردیم در «خندوانه» قالبی طراحی کنیم که در آن هر کاری بتوان انجام داد. یعنی اگر بخواهیم فردا جشنواره فیلم کوتاه کمدی خندوانه برگزار کنیم بی ربط نیست. در «خندوانه» همه چیز قابل انجام است; بنابراین هر فرم، هر ایده و هر فرمی را می توان در این برنامه آزمایش کرد و ما تاکنون ایده های زیادی را محقق کرده ایم. در واقع، آنچه در ابتدا طراحی من بود، قطعاً با آنچه اکنون در حال وقوع است متفاوت است. در طرح اصلی چیزی وجود نداشت، اما اکنون مانند یک استندآپ وجود دارد. چون در آن زمان ایده استندآپ در برنامه نبود یا مثلا حضور جناب خان که بعدا اضافه شد. این را هم بگویم که فکر می کردم در «خندوانه» عروسکی دارم که آن زمان تقریباً مصادف بود با آشنایی من با محمد بحرانی و جناب خان با پروژه «کوچه مروارید» که می خواستیم آن را به اینجا و آنجا بیاوریم. ادامه ماجرا …. این حضور در «خندوانه» به یک اتفاق بزرگ و مهم تبدیل شد. اینها چیزهایی بودند که در طرح اولیه نبودند. یک موردی بود که تست کردیم و جواب نداد یا اصلا سراغشان نرفتیم یا چون طرح در طول سال ها تکمیل شد شکل و فرمش عوض شد. به هر حال، ایده اولیه من این بود: یک برنامه تلویزیونی درباره خنده، خنده و خنده.

آیا از سال 82 چنین بوده است؟

بله درست است. یک برنامه تلویزیونی که اساساً فرهنگ خنده را ایجاد می کند. بررسی خنده و آسیب شناسی، چه چیزی در حال حاضر به بهبود جامعه ما کمک می کند و چه چیزی آزار دهنده است. 2-3 سال بعد موضوع را با دکتر اردکانیان متخصص در میان گذاشتم. بعد از اینکه مقالات زیادی را به من نشان داد، به من گفت ببینم این موضوعی که می گویی چقدر در دنیا وجود دارد و چقدر در دنیا روی آن کار می شود.

و بعد به اهمیت این موضوع بیشتر پی بردید؟

تازه در آن زمان متوجه شدم که این موضوع چقدر مهم است و جاهای مختلف چقدر جدی روی این موضوع کار کرده اند و چقدر ما حتی نمی دانیم چه خبر است. مثلاً وقتی می گوییم خنده مصنوعی کنید، این یک چیز کاملاً علمی است که همه دنیا روی آن کار می کنند و کاملاً جا افتاده است.

57245